Over het maken van fagotrieten is al veel zin en onzin geschreven.
Voor de meeste fagottisten is het iets dat ze "ooit" nog wel eens willen gaan doen, maar waar ze gewoon niet aan toe komen.
Sommige fagottisten (en zelfs normale mensen) doen het wel eens voorkomen alsof het maken van een fagotriet een mystieke ontdekkingstocht is die vele gevaren kent en dat alleen aan de waarlijk verlichte fagottist uiteindelijk de geheimen van het maken van een goedspelend fagotriet wordt geopenbaard.

Ik probeer duidelijk te illustreren dat het maken van een fagotriet in de eerste plaats puur handnijverheid is en dat het met die gevaren wel meevalt (hoewel je met de locatie en de materialen (lees: messen) van je fagotmaakpraktijken uiteraard het gevaar weer behoorlijk kunt opzoeken).

Ik heb de ervaring dat sommige (beroeps)fagottisten per definitie afgeven op rieten die niet door henzelf dan wel door hun fagotleraar/fagotlerares zijn gemaakt, maar het perfecte riet bestaat niet. Ieder riet heeft zijn positieve en negatieve eigenschappen. Nu is het de kunst om die negatieve eigenschappen zo klein mogelijk te houden.

Wat belangrijk is aan een fagotriet (even lekker een open deur open trappen): het moet lekker spelen en een mooi geluid produceren. En of het nu gemaakt is door Heinrich met mal nummer 4711 uit Keulen of door cowboy Jim met mal nummer 911 uit Amerika, dat maakt niet zoveel uit.

Tot zover mijn overpeinzingen. Laten we aan de slag gaan.
Hier volgt een stap voor stap beschrijving van hoe fagotrieten gemaakt kunnen worden (want ik wil niet beweren dat ik het op de enige goede manier zou doen).

<nu op “materialen” klikken ;) >